Bir asır önce, Egeli üreticilerin, emperyalist tahakküme karşı bir direniş hareketi olarak kurdukları Tariş; 41 yıl önce de bu kez çalışanların günler süren direnişinin adı oldu…
TARİŞ DİRENİŞİ, İZMİR’İN FAŞİZME KARŞI DURUŞUYDU
Mehmet Şakir ÖRS Gazeteci Yazar
İçinde bulunduğumuz günler, tarihe mâl olmuş önemli bir toplumsal hareketin, Tariş işçi direnişinin 41’inci yıldönümüdür. Bundan tam 41 yıl önce, 1980 yılı ocak ayının son günlerinde, İzmir’in merkezinde yer alan Tariş fabrikaları ile işletmelerine, güvenlik güçlerinin arama yapma bahanesi ile girmek istemeleri üzerine, Tariş direnişi başlamıştı. Direniş ve bu kapsamda çıkan olaylar, şubat ayının ortalarına kadar uzanmıştı. Dönemin siyasal iktidarının, Tariş kooperatifleri ve işletmeleri üzerinde çeşitli planlar kurguladığı ve oralardaki çalışma huzurunu bozup, çok sayıda işçiyi çıkarma hazırlığı yaptığı biliniyordu. 1970’li yıllardaki Milliyetçi Cephe (MC) iktidarları döneminde, Tariş işletmelerinin içine düşürüldüğü durumdan acı dersler çıkaran Tariş işçileri, yeniden aynı günlere dönmek istemiyorlardı. İşte böylesi bir atmosfer içinde, Tariş işçileri, İzmir merkezinde bulunan işyerlerinde direniş başlattılar.
Tariş direnişi, ülkemiz işçi ve emek tarihinde yerini almış önemli bir eylemler zinciridir. Birçok işyerinde çok sayıda işçinin katılımıyla gerçekleşen direniş, sonraki günlerde daha da genişleyerek, işyerlerinin dışına taştı ve kentin geneline yayıldı. Toplumun farklı kesimleri, Tariş işçilerine destek olmak amacıyla sempati ve dayanışma grevleri, destek yürüyüşleri ve gösterileri yaptılar. Fabrika çevrelerinde ve kentin değişik semtlerinde gerçekleşen eylemlerde, güvenlik güçlerinin müdahalesiyle olaylar yaşandı.
Ünlü 24 Ocak kararlarının alındığı günlere rastlayan bu eylemler, 12 Eylül askeri darbesinin gerekçesi olarak gösterilmeye çalışıldı. 12 Eylül sonrası günlerde ve darbenin yıldönümlerinde, Tariş olayları, ülkemiz tarihi için hep bir ‘kara sayfa’ olarak sunuldu ve böyle belletilmeye çalışıldı. Oysa başta İzmir kentimiz ve Ege Bölgemiz olmak üzere, ülkemizin emek ve demokrasi güçleri için derin anlamlar taşıyan Tariş direnişi, Türkiye’nin sosyal ve toplumsal tarihinde önemli bir sayfadır.
1970’LERİN İZMİR’İ VE TÜRKİYE’Sİ
1970’li yıllar, ülkemizde politikleşmenin yükseldiği, örgütlenmenin her alanda güçlendiği sınıfsal ve siyasal ayrılıkların sosyal ve kültürel gelişmeleri belirlediği yıllardı. Bu gelişmelerden işçiler ve sendikalar da alabildiğine etkileniyorlardı. Elbette İzmir de bu gelişmelerin tam odak noktasındaydı. Siyasal gelişmeler yalnızca kentleri ve çalışanları etkilemekle kalmıyor, kırsal kesime ve köylere de uzanıyordu. Sınıfsal, toplumsal gelişmenin ayırdına varan Ege köylüklerinde de hareketlenmeler başlamıştı. Köy-Koop ve Köy-Der gibi örgütlenmeler Ege’nin kırsal kesiminde ağırlıklarını artırıyorlardı. Kırsal kesimdeki bu etkili örgütlenmelere, özellikle 1970’li yılların sonlarına doğru Tariş kooperatifleri de eklenecekti.
MC hükümetlerinin ve onların uzantılarının, Tariş kooperatifleri ile işletmeleri üzerindeki tahakkümlerinden bıkıp usanan Egeli üreticiler ve Tariş emekçileri, 1978’de Bülent Ecevit’in başbakanlığında kurulan azınlık hükümeti ile görece nefes alabileceklerdi. MC dönemlerinde Tariş işletmeleri faşistlerin işgali altındaydı. Bu işgale en somut örnek, 1977 yılında İzmir’in Alsancak semtinde Tariş üzüm işletmelerinin karşısında DİSK afişlerini yapıştıran bir grup işçinin saldırıya uğraması ve o saldırıda gencecik bir işçinin, DİSK üyesi Avni Ece’nin katledilmesiydi. Avni’nin cenazesi, on binlerce İzmirli ve Egelinin katılımıyla DİSK’in öncülüğünde, Konak’tan Buca’ya kadar uzanan ve neredeyse bir tam günü bulan görkemli bir cenaze töreniyle kaldırıldı. O gün bir araya gelen İzmir’in tüm anti-faşist güçleri, Tariş işletmelerini faşist unsurlardan temizlemeye ant içtiler.
Aslında MC günlerinde Tariş işletmelerinde yaşananlardan yalnızca sol çevreler değil, Adalet Partililer bile şikayetçiydi. 10 Şubat 1978 günü Cumhuriyet’in birinci sayfasından yayımlanan bir haber, durumu tüm çıplaklığıyla ortaya koyuyordu. Habere göre, AP İzmir Milletvekili Talat Asal’ın, bir yıl önce, dönemin başbakanı Süleyman Demirel’e 22 Şubat 1977 tarihli bir mektup göndererek, Tariş işletmelerinde yaşanan zorbalıkları örnekleyerek ve belgeleyerek şikâyet ettiği anlaşılıyordu.
TARİŞ ,EGE’NİN KALBİYDİ
Kuruluş yılları ulusal kurtuluş savaşı öncesine uzanan ve kuruluş felsefesinde emperyalist tahakküme karşı direniş ruhunu taşıyan Tariş, o yıllarda çok etkin ve güçlü bir yapıydı. Ege Bölgesi’nin neredeyse tamamına yayılmış çok sayıda yerleşim biriminde yüzlerce kooperatifte örgütlenmiş 80 bin üretici ortağa sahipti. İncir, üzüm, pamuk, zeytin ve zeytinyağı birliklerinin başta İzmir merkezinde olmak üzere birçok yerde fabrikaları, işletmeleri ve depolama tesisleri vardı. Buralarda çok sayıda işçi çalışıyordu. Ortakları ve çalışanları, aileleriyle birlikte düşündüğümüzde, Ege’de en az yarım milyon insan ‘Tariş olayı’yla doğrudan ilgiliydi. İzmir ve Ege Bölgesi’nde ‘Tariş’ sözcüğünün her kullanılışında, çok sayıda insan pürdikkat kesilirdi. Elbette olayın bir de ekonomik yönü vardı. Tariş, İzmir ve Ege ekonomisinde önemli bir güç odağıydı. Piyasada yönlendirici bir özelliğe sahipti. Bu nedenle, başta sermaye çevreleri olmak üzere, birçok kesim bu önemli gücü kontrol etmek, ondan yararlanmak istiyordu.
1978’de başlayan yeni dönemde, Ecevit hükümetinin kooperatifçiliğe önem vermesi ve kooperatiflerle birlikleri ekonominin önemli bir dinamiği haline getirmek istemesiyle, Tariş’in ve benzeri birliklerin ekonomideki rolleri daha da güçlendi. Tariş kooperatiflerinde ve birliklerinde adeta üretim ve dışsatım seferberliği başlatıldı. Fabrikalar, işletmeler üç vardiya ve tam kapasite çalışıyordu. Kooperatiflerden işletmelere uzanan Tariş’in üretim zinciri; adeta, Ege’nin, Gediz ovasının ‘sarı altın’ı kabul edilen sultaniye üzüm gibi, ya da Büyük ve Küçük Menderes ovalarının bembeyaz pamuğu gibi pırıl pırıl parıldamaya başlamışı.
Bu güzelliklerde, başta Ege’nin farklı üretim bölgelerinden kooperatifçi halk önderleri olmak üzere, İzmir merkezindeki bir grup kooperatif inançlısı aydının da önemli payı vardı. Burada bir görevimizi yerine getirip; bugün artık aramızda olmayan, dönemin Tariş Genel Müdürü Erdinç Gönenç’in şahsında, o günlerin kooperatifçilik sevdalılarını saygıyla anmak istiyoruz. Bizim de yakından tanıdığımız ve çabalarına tanık olduğumuz Gönenç, dönemin Ticaret Bakanı Teoman Köprülüler’in deyimiyle, “kendisi küçük, ama yüreği büyük bir insan”dı. Köprülüler, fiziken ufak tefek bir yapıya sahip olan rahmetli Gönenç’in cesaretine, azmine, direngenliğine işte bu sözcüklerle dikkat çekiyordu.
‘ÜRETEN BİZİ,YÖNETEN DE BİZ OLACAĞIZ’
1970’li yılların sonlarında ülkede toplumsal hareketlilik alabildiğine artmıştı. Sınıfsal ayrışmalar ve siyasal mücadeleler keskinleşiyordu. ‘Tariş işletmelerinde öncelikle üretici çocukları çalışmalı’ yaklaşımıyla, İzmir’deki fabrika ve işletmelere Ege’nin üretim yörelerinden çok sayıda yeni genç işçi gelmişti. Bunlar sendika, örgütlenme gibi kavramlarla yeni tanışıyorlardı. Daha doğrusu bu genç çalışanlar, bir yanlarıyla üretici köylü kimliğini taşırlarken, diğer yanlarıyla da işçileşiyorlardı. Aynı zamanda bir ayakları toprakta olan bu genç emekçiler, üretim yörelerine, kırsal kesime yeni öğrendikleri kavramları da taşıyorlardı. DİSK, Tariş’e bağlı tüm işyerlerinde örgütlenmişti. Kısacası, Tariş işletmeleri, adeta işçi-köylü birlikteliğinin hayata geçirildiği alanlar olmuştu. Artık İzmir’de ve Ege’de farklı rüzgârlar esiyordu.
Yaşanan gelişmeler bazı çevreleri rahatsız ediyordu. Ülkede terör olayları da yoğunlaşmıştı. Ara seçimlerde istediği sonucu alamayan Bülent Ecevit hükümetinin istifasıyla, ülke yeni bir MC serüvenine sürükleniyordu. Bütün bu gelişmeler Tariş için de tehlike çanlarının çalması anlamına geliyordu. Tariş’i hedef tahtalarına koyan çevreler, bütün güçleriyle Tariş işletmelerine çullanmaya hazırlanıyorlardı.
TARİŞLİLER DİKEN ÜSTÜNDE
Ara seçimlerin ardından, 1979’un sonunda, Süleyman Demirel’in başbakanlığında AP hükümetinin kurulmasıyla birlikte, Tariş üzerine hazırlanan oyunlar, kurgulanan planlar gün yüzüne çıktı. Bazılarına göre, Tariş’te ve Tariş işletmelerinde, solun, DİSK’in etkinliği yok edilmeliydi. Bunun için işe önce birliklerin yönetimlerini değiştirerek başladılar. Sırada fabrikalar ve işletmeler vardı.
DİSK üyesi Tariş çalışanları adeta diken üzerindeydiler. Pek çoğu kapı önüne konulup, işlerini güçlerini kaybetme tehlikesi ile karşı karşıyaydılar. Onlar için Tariş iş, aş, ekmek anlamına geliyordu. İşlerinden olurlarsa, evlerine ekmek götüremeyeceklerdi. Birçoğu da geldikleri köylerine yeniden dönmek zorunda kalacaktı. Kısacası ekmekleri, çocuklarının rızkı tehlikedeydi.
Tariş işçileri, 1980 yılına işte böylesi duygu ve düşüncelerle girmişlerdi. Tariş’te hava gergin ve ağırdı. Ocak ayının ikinci yarısında güvenlik güçlerinin arama bahanesiyle işletmelere girmek istemesiyle, hareketlilik başladı. Tariş’in İzmir’deki işyerlerinde, DİSK’e bağlı işçiler direnişe geçtiler.
DİRENİŞ YAYGINLAŞIYOR
İşçiler öncelikle işlerine sahip çıkıyorlardı. İşleri, aşları, ekmekleri tehlikedeydi. Bir başka önemli konu da can güvenliğiydi. İşçilerin önemli bir bölümü, önceki MC dönemlerini yaşamışlardı. O dönemlerde işletmelerde, fabrikalarda yaşananlar henüz belleklerdeydi. Fabrikaların yeniden komando üsleri haline getirilmesi, ortalığın MİSK’in (Milliyetçi İşçi Sendikaları Konfederasyonu) egemenliğine terk edilmesi tehlikesi, çalışanları ürkütüyordu.
İşte böylesi duygu ve düşüncelerle hareket eden Tariş işçileri, bütün işletmelerde direniş komiteleri oluşturup direniş başlattılar ve giderek direnişi yaygınlaştırdılar.
Bu arada önemli bir ayrıntının altını çizmek istiyoruz. Direniş günlerinde işçiler fabrikalarda yönetim ve denetimi kontrolleri altına alırken, üretimi de sürdürdüler. Kamuoyunda yanlış bir kanı olarak belletilmeye çalışılan, direnişi kötülemek isteyen çevrelerin yaymaya çalıştıkları gibi, üretim araçlarına hiçbir zarar verilmedi. Tariş işçileri, ekmek tekneleri olan üretim makinelerine gözleri gibi baktılar.
HALK İŞÇİLERİ DESTEKLEDİ
Günlerce süren direniş boyunca, başta işçilerin aileleri olmak üzere İzmir’in ilerici, yurtsever halkı Tariş işçilerine destek oldu. İzmir’in birçok noktasında destek mitingleri, yürüyüşleri gerçekleşti. Tariş işyerleri dışında da işçiler Tariş direnişine destek amacıyla direnişler, gösteriler yaptılar. DİSK, İzmir’deki tüm işyerlerinde bir günlük genel direnişe gitti. Direniş günlerine denk düşen 27 Ocak tarihinde, İzmir’de DİSK’in öncülüğünde düzenlenen yürüyüş ve mitinge binlerce kişi katıldı.
Tariş direnişi semtlere mahallelere de yayıldı. Gültepe, Çimentepe, Çamdibi, Çiğli, Maraş Mahallesi gibi işçilerin yoğun olduğu bölgelerde geniş halk kesimlerinin katıldığı kitlesel gösteriler yapıldı. Yerel yönetimler de Tariş işçilerinin yanında yer aldı. Dönemin İzmir Belediye Başkanı İhsan Alyanak ve Gültepe Belediye Başkanı Aydın Erten başta olmak üzere, kentin ilerici-demokrat yerel yöneticileri bütün olanaklarını seferber ederek işçilere destek oldular, moral verdiler. Gültepe’de yaşanan olaylar sırasında, halktan çok sayıda kişiyle birlikte Başkan Erten de gözaltına alındı. -Yine burada bir parantez açıp, bugün artık aramızda olmayan, emeğin ve emekçinin dostları, rahmetli başkanlar İhsan Alyanak ile Aydın Erten’i saygıyla anıyoruz.-
Tariş işçilerine büyük destek veren bir başka önemli kesim de üniversite öğrencileriydi. Okullarda da direnişler, boykotlar yapıldı. Tariş işçilerine destek kampanyaları düzenlendi. Ege Üniversitesi öğrencileri İzmir - Ankara karayolunu trafiğe kapattılar. Tariş direnişinin yankıları yalnızca İzmir’le sınırlı kalmadı. Başta üretim yöreleri olmak üzere Ege Bölgesi’ne, daha da ötesinde bütün ülkeye yayıldı. Ulusal çapta gündem oluşturdu. Tariş ortağı üreticiler de Tariş işçilerinin haklı direnişini desteklediler.
ŞİLİ BENZERİ GÖRÜNTÜLER
1980 yılı ocak ayının son on günlük zaman dilimini kapsayan direniş, işçilerin kararıyla 31 Ocak’ta sona erdi. Ama bu direnişin birinci bölümüydü. 6 Şubat günlü gazetelerde ‘Tariş Genel Müdürlüğü ve Yönetim Kurulları’ imzasıyla yayımlanan ilanlarla; Tariş işletmelerinin bir hafta süreyle kapatılacağı ve bu sürede zarar ziyan tespiti yapılacağı, yasadışı direnişe katılmamış işçilerin belirleneceği gibi gerekçeler ileri sürülerek, üretime ara verileceği duyuruldu. İlanda, “iş kanununun 17. maddesine ve 274 sayılı yasanın 29. maddesine göre, işçilerimizin tümünün iş akitlerinin feshi zorunluluğu ve hakkı doğmuştur” denilmekteydi. İşte bu duyuruyla birlikte, Tariş işletmelerinde direniş yeniden başladı.
İşçiler üretime, fabrikalarına, işlerine sahip çıktılar. Ancak dönemin siyasal iktidarı ve onun uzantıları da Tariş’i ele geçirmeye kararlıydı. 7 Şubat günü Alsancak’taki işletmeler, 14 Şubat’ta da Çiğli İplik Fabrikası güvenlik kuvvetlerince boşaltıldı. İşçiler polise karşı barikatlar kurup direndiler. Birçok işçi çıkan çatışmalarda yaralandı. Yüzlerce işçi de gözaltına alındı. Alsancak çevresinde gözaltına alınanlar Alsancak stadına, Çiğli İplik’te gözaltına alınanlar Karşıyaka stadına ve spor salonlarına kapatıldı. Zorba Pinochet döneminde Şili’de yaşananlara benzer manzaralar İzmir’de yaşandı. Statlar adeta toplama kampına döndürüldü.
DİRENİŞTEN GREV
Tariş direnişi ve bu direniş kapsamında kentte yaşanan olaylarla ilgili olarak çok sayıda kişi gözaltına alındı. Konuyla ilgili davalar açıldı. Direnişi izleyen günlerde pek çok işçi işten çıkarıldı.
Ancak, bütün baskılara ve dayatmalara karşın Tariş’teki işçilerin mücadelesi durdurulamadı. Dönemin egemen güçleri, Tariş işyerlerinde amaçladıkları, eski MC günlerine benzer ortamları oluşturamadılar. İşletmelerde DİSK’in örgütlülüğü 12 Eylül’e kadar devam etti.
Bizim de aralarında olduğumuz direnişçi Tariş üzüm işçileri, direnişten üç ay kadar sonra, mayıs ayı başlarında, toplu iş sözleşmesi döneminden doğan haklarını kullanarak, işyerlerinde yasal grev başlattılar. DİSK’e bağlı Gıda-İş sendikası üyesi işçiler, üç ay önce direniş yaptıkları işyerlerinin önüne bu kez grev çadırları kurup, grev gözcüsü gömleklerini giyerek, aylarca sürecek Tariş grevini yaşama geçirdiler. Diğer işyerlerinden de DİSK sökülüp atılamadı. Sözün özü, Tariş işçilerinin mücadelesi 12 Eylül darbesine kadar sürdü.
TARİŞ DİRENİŞİNİN TOPLUMSAL BOYUTLARI
Tariş direnişinin hem toplumsal ve hem de siyasal açıdan önemli temaları vardı. Bu temaları günümüzde değerlendirirken, o günlerin Türkiye’sini ve ülkenin içinde bulunduğu tarihsel ekonomik, sosyal ve siyasal koşulları mutlaka dikkate almak gerekir. 1980 yılının ocak ve şubat aylarında Tariş direnişini gerçekleştiren binlerce işçinin öncelikli amacı iş güvenliğiydi. Onlar işlerini kaybetmek istemiyorlardı. Dönemin siyasal iktidarını ve Tariş yönetimindeki uzantılarını, kendileri ve işleri için bir tehdit olarak görüyorlardı. İşlerini kaybetmeleri, evlerine ekmek götürememek demekti, çocuklarının rızkının ellerinden alınması demekti. Hatta birçoğu için, çok sevdikleri İzmir’in, alıştıkları kent yaşamının terk edilip, yeniden köy yaşamına dönülmesi anlamına gelecekti. İşte işçiler öncelikle bunları kabullenemiyorlardı.
Tariş direnişinin hedefleri, boyutları, elbette yalnızca ekonomik koşullarla sınırlı değildi. Olayın bir de toplumsal ve siyasal yanı vardı. Geçmişte, MC hükümetlerinin işbaşında olduğu 1970’li yıllarda, Tariş’in bazı işletmeleri, faşizmin güç aldığı, palazlandığı yerler olmuştu. Başta Tariş’in eski çalışanları olmak üzere, İzmirlilerin bellekleri o yılların olumsuz görüntüleriyle doluydu. MC dönemlerindeki Tariş işletmeleri, doğrusu hiç de İzmir’e yakışmamıştı. Tariş çalışanlarının ve İzmirlerin can güvenlikleri de tehlikedeydi.
İşte bu nedenlerle Tariş işçileri, işyerlerinde yeniden eski günlere dönülmesini istemiyorlardı. İş ve can güvenliği talebini, direnişin başat hedefi olarak belirlediler. İzmir’in ilerici yurtsever insanları da onlara tam destek olmuştu. Kısacası, Tariş direnişi, siyasal açıdan da faşizme karşı bir kentin, güzel İzmir’in duruşuydu, direnişiydi…
24 OCAK KARARLARIYLA ZAMANLAŞTIK
Tariş direnişi için bir başka önemli gördüğümüz ve altını çizmek istediğimiz tarihsel nokta, Türkiye iktisat tarihinin önemli bir dönüm noktası olan 24 Ocak kararlarıyla aynı günlere denk düşmesidir. Gerçekten bu tarihsel buluşma ve izdüşüm önemlidir.
Toplumsal gelişmelerin ekonomik gelişmeleri aştığının ve artık ülkenin egemen güçlerinin yönetemez hale geldiklerinin, hayatın içinde somutlanmasıdır. Tariş direnişi, bir bakıma, 24 Ocak kararlarına karşı da bir başkaldırıdır.
Doların 35 liradan 70 liraya çıkarıldığı büyük bir devalüasyon uygulamasını da içeren 24 Ocak kararları, 12 Eylül darbesine giden yolun, ülke ekonomisi alanında temizlenmesi, yeniden düzenlenmesi anlamına geliyordu. Kısacası işçiler, çalışanlar, emekçiler için alarm zilleri çalıyordu.
TARİŞ DİRENİŞİNDEN ÇIKARILMASI GEREKEN DERSLER
41 yıl önce yaşanan Tariş direnişi, başta o günleri yaşayanlar olmak üzere, herkes için önemli derslerle doludur. Tariş direnişi; işçilerin, çalışanların, emeğiyle geçinen insanların, en zor koşullarda, tüm baskılara, dayatmalara nasıl karşı durulabileceğini somut olarak gösterdikleri, şanlı bir destandır. Üstelik ülkenin hızla faşizm koşullarına sürüklendiği zorlu bir tarihsel dönemde…
Elbette bu büyük eylemler zincirinin işçiler bakımdan eksiklikleri, hataları, yetersizlikleri vardır. Siyasal açıdan da dönemin olağanüstü koşullarından kaynaklanan hatalar, yanlış davranış ve eylem biçimleri söz konusu edilebilir. Bunlar ayrı bir değerlendirmenin konusudur. Ancak tüm bu olumsuzluklar ve yetersizlikler, Tariş direnişinin tarihsel önemini, büyüklüğünü ve Tariş direnişçilerinin haklılığını gölgeleyemez.
O yılların bir çalışanı ve emekçisi olarak, bu büyük direnişte yer almakla ve o anlamlı ‘ateşten günler’i tüm sıcaklığıyla yaşamakla, bugün de onur duyuyoruz. Tariş direnişinin tüm boyutlarıyla daha geniş biçimde irdelenmesinin ve ondan gerekli dersler çıkarılmasının, hem emekçiler ve hem de onların örgütleri için sonsuz yararlar sağlayacağını düşünüyoruz.
EMEK VE DEMOKRASİ MÜCADELELERİ BELLEĞİ-ENSTİTÜSÜ
Çalışmamızın son sözü olarak, 41 yıl geçse de Tariş direnişinin unutulmayacağının altını bir kez daha çizmek istiyoruz. 41 yıl sonra, Tariş direnişini ve direnişçilerini yürekten selamlıyoruz. Artık aramızda olmayan emekçilerin ve tüm mücadele insanlarının anısı önünde saygıyla eğiliyoruz.
Bir sözümüz de başta yerel yönetimler olmak üzere, İzmir’in emek ve demokrasi güçlerine olacak. Zaman zaman çeşitli platformlarda dile getirdiğimiz, ‘Emek ve Demokrasi Mücadeleleri Belleği - Enstitüsü’ önerisini, Tariş direnişinin 41’inci yıldönümü nedeniyle bir kez daha seslendirmek istiyoruz.
Tariş direnişi gibi nice ekonomik, siyasal ve toplumsal harekete ev sahipliği yapan güzel kentimiz İzmir’de, doğrusu böylesi bir merkez çok anlamlı olacaktır. Bütün bu belge ve bilgi birikimi, bu merkezle korunup geleceğe aktarılabilecektir. Emek ve Demokrasi Mücadeleleri Belleği - Enstitüsü’nün, emeğin, barışın ve demokrasinin kenti İzmir’e çok yakışacağını düşünüyoruz. İşte o zaman, Tariş direnişi gibi nice toplumsal ve siyasal olay, gerçekten unutulmaz olacaktır.
